Uzaklar diye bir yerden sadece sevgi hissiyle attığımız adımlarımız havadaki kocaman pembeliği takip ederek gelmiş. Çünkü küçük bir huzur varlığının hissi en derinligiyle havaya sinmiş. Masumiyetin ağızda kalan biraz yapay ama çocukluk anılarına sarılı şeker tadını verdiğinde bulduk bu çocukları tebessümlerinin yükseldiği gökyüzünde.
Yaşları itibariyle dünyadan kirlenmemişliğinin parlaklığı ve toprak üzerine oturmaları üzerine de ufaktan bir bakış bırakmaları orada onlarla oturup biraz mutluluk almak isteği doldurdu içimize.
Kalamadık.
Kalmamalıydık.
Ne derdi annelerimiz;
Kalmayın
Bilmedigimiz yerlerde.
Bilmediğimiz kimselerde.
Çocuklardan en bilindik sevgiyi alıp, özlemle aradığımız masumiyete sarılıp bir anlık da olsa geri dönüp tekrar bakıp uzaklaştık.
Yine anı topladık.
Artık gitme vakti.
Bahriye Eldemir
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder